Over and out - bye bye US. It was already great!

Het is een fantastische reis geweest, maar ik denk dat jullie dat intussen al wel weten . Twee jaar geleden, tijdens en na onze vakantie in Canada, gingen we er vanuit dat het moeilijk zou zijn die belevenis te overtreffen. En kijk, we zijn het er allemaal over eens dat deze 3 ½ week meer geboden hebben qua afwisseling en hoogtepunten. Onze whale-watching voor de kust van Vancouver Island valt natuurlijk niet te vergelijken met het zicht op de Grand Canyon, dus we zijn zeer blij dat we ze intussen allebei hebben kunnen doen. De Rocky Mountains zijn groots en indrukwekkend, waar je ze ook bezoekt. Of het nu in het RM National Park is, in Glacier NP, of in Canada tussen Banff en Jasper, we zijn nu zeker dat die in Alaska eveneens fantastisch zouden zijn (misschien een idee voor één van de komende jaren).

Wat waren nu de hoogtepunten? Moeilijk te zeggen, nét door de verscheidenheid. De Grand Canyon was fenomenaal, Bryce Canyon was heel speciaal, Antelope Canyon idem dito. De gletsjermeren Lake Solitude en Grinnell Lake waren bloedmooi, de ontmoetingen met de dieren waren ontroerend en onvergetelijk fantastisch, en vele landschappen en natuurelementen (zoals in Arches en zeker in Yellowstone) waren buitenaards. Maar nee, niks wat we gezien hebben was letterlijk buitenaards. Het is allemaal aanwezig, hier op onze planeet! Zoals Jim zei: ‘sommige mensen zeggen me op het einde van hun verblijf: ‘helaas terug naar de realiteit nu’. ‘Nee’, antwoordde Jim dan, ‘dit is de realiteit!’’. Wederom wijze woorden van de goede man, duikinstructeur en fervent vliegvisser.

Dieren in het wild (ik noem ze geen wilde dieren, omdat ze er allemaal zo knuffelbaar uitzien, ook de beren en bizons) zijn altijd een evenement. Je rijdt niet in een zoo, alhoewel ik een ranger eens hoorde grappen tegen een collega: ‘would these people know that we  put them there?’. Dit is de habitat van deze beesten. Ze leven van deze omgeving, en de mens moet die dus respecteren. Dat gebeurt hier in de VS misschien nog wel rigoureuser dan in Canada. Het systeem van Nationale Parken, National Monuments, National Forests en dies meer, is een zegen voor het land. Iets dat begin vorige eeuw op gang kwam, en in deze federale staat een opdracht van de nationale regering is. Ik weet nog steeds niet goed hoe bepaalde wandelpaden, zo hoog in de bergen, en aan moeilijk bereikbare plaatsen, worden aangelegd. Welke inspanningen zijn hiervoor nodig? Welk materieel moet naar boven worden gesleurd? Hoe klieven ze grote rotsblokken op een padje van 1m breed? Bon, we staan er soms wel even bij stil dat mensen dat hebben gedaan om andere mensen te dienen, en om ze de kans te geven van de natuurpracht te genieten.

Amerikanen zijn in het algemeen heel gedienstig. Ik begeef me op glad ijs door te doen of ik alle Amerikanen ken, want ik heb het natuurlijk over onze ervaringen gedurende deze reis, en tijdens vorige ontmoetingen. Ik besef ook dat mensen die dit soort wandelingen doen (ook Amerikanen), misschien niet de grootste gemene deler zijn van al hun landgenoten. Dus opnieuw: de meeste Amerikanen die wij hebben ontmoet waren heel gedienstig. De meeste wandelaars zeggen iets tegen elkaar, ‘Hi’ of ‘Hello’. Als ze zeggen ‘How are you doing’, dan menen ze dat natuurlijk niet. Stel je voor dat je zou zeggen: ‘nou, ik heb wat pijn aan m’n knie, en door de brandende zon doet m’n hoofd wat pijn…’. Nee, het is natuurlijk een uiterst retorische vraag, die wij na 3 weken zeker zelf ook al wel eens over onze lippen hebben gebracht! Een mens moet zich aanpassen, toch?
We hebben warme mensen ontmoet. Mensen met een verhaal, mensen die België kennen of zelfs al eens bezocht hebben, en mensen die het in Keulen hoorden donderden toen we vertelden waar we vandaan komen (‘klinken we nu nog altijd niet Amerikaans genoeg?’).
Vrienden maak je natuurlijk niet wanneer je van hot naar her rijdt, en in elke plaats maximum 3 dagen blijft hangen, maar indruk nalaten, een voetstapje op je hart, dat wel. In onze verhalen hebben jullie bvb kennis gemaakt met Becky en haar man Jim. Zijn warme uitspraken en tronie vol levenservaring zal ik nooit vergeten.

Alles in dit land is groot. Waarom rijden zoveel Amerikanen nog steeds in van die immens grote, benzine-verslindende wagens, die met hun 8-cilinder en 6l motor qua kracht en acceleratie niet opkunnen tegen onze 1600-tjes? De rijvakken zijn anderhalve keer zo breed als bij ons, en daardoor is een autostrade met 6 rijvakken een gigantische betonweg. De landschappen, bergketens en velden zijn soms zo uitgestrekt dat je zover je kan zien, niks dan exact hetzelfde soort terrein ziet. Een large pizza is door een gezin van 3 niet binnen te spelen. Een large frisdrank geeft je vocht voor twee dagen. En de meeste mensen zijn ook large. Een Safeway, Walmart of Target zijn onze equivalenten maal 3. En niet noodzakelijk wat betreft keuze-mogelijkheden. Ze hebben misschien wel minder soorten tandpasta dan onze supermarkten, maar ze hebben ook tenten en fietsen, en kledij…
Maar soms moet je toch kiezen, en dat is niet altijd evident. Je bestelt niet zomaar een pizza, maar je kiest tussen small, medium en large. Zelfs als je er één met een naam kiest, moet je toch nog beslissen of je met of zonder kaas, extra pepperoni of parmesan wil, … Zo ook in de McDonalds. Gewoon een burger bestellen gaat niet. Whole wheat of Sesame bun? Beef, crisp chicken of grilled chicken? Een koffie: magere, halfvette of vette melk? … Je moet altijd vanalles kiezen. De locals kennen dat natuurlijk, voor ons zijn het vragen waarmee we soms geen raad wisten.

Wat eten betreft; ik vroeg het me al een tijdje af: heeft Amerika eigenlijk een eetcultuur? Misschien wel, maar ik herken geen of weinig geniet-cultuur. Er wordt geen tijd genomen om te genieten. Het zal ook wel iets met commercie te maken hebben, maar ook in een restaurant moet het snel gaan. Hoe ze het doen weten we niet, maar we hebben amper besteld of je gerechten komen al aan tafel. Wanneer je ‘nee’ antwoordt op de vraag of je nog een dessert wil, blijkt de ober je rekening al onder z’n arm te hebben! Soms krijg je de check zelfs terwijl je nog aan het eten bent! In één van de hotels waar we verbleven lag de rekening ’s morgens zelfs gewoon onder de deur geschoven. Ook efficiënt, maar toch wat vreemd. Beetje onbeleefd in onze ogen. Andere gewoontes.

We zien ook snelle wandelaars. Amerikanen. Geen genieters. Muziek op, soms luid, totaal niet te vereenzelvigen met de natuur waarin je je bevindt. Hun doel is waarschijnlijk de fysieke inspanning, een work-out. Hun doel is niet om te genieten van de omgeving. Maar ze zijn verre van allemaal zo hoor, we hebben ook genoeg Amerikanen gezien die met evenveel bewondering naar de natuur stonden de gapen dan wij. Conclusie: Amerikanen zijn net als ons. Van alle slag.

We hebben ook tamme dieren ontmoet: Lucy, de hond van Becky en Jim, en Rosie van Jessica en Neil (Ridge at Glacier) die de beren ver weg van de cabins houdt. Met Lucy hebben we een eekhoorn in de boom gevolgd, en Rosie wachtte ons op de oprit al op om ons naar de cabin te begeleiden en tot vervelens toe gestreeld te worden. 

Wat een hoeveelheid en verscheidenheid aan beesten in het wild hebben we gezien? 7 beren: 1 grizzly en de rest zwarte beren (waaronder ook bruine, maar dat heet hetzelfde), Elanden: een mannetje, 2 vrouwtjes en een kalf. Mountain-goats, honderden bizons, bighorn-sheep en 2 slangen. Gelukkig nooit hun kop, enkel hun lichaam. Een serieuze ratelslang aan de lodge aan de Grand Canyon, en een kleinere op de wandeling naar Grinnell Glacier.
Eekhoorns en chipmunks kunnen we niet tellen, de muildierherten ook niet. Elk was eerder zeldzaam en we hebben ook 1 soort marmot gehad. Speciale vogels, maar zeer weinig arenden, zo goed als geen eigenlijk. Ik ben misschien wel iets vergeten, maar hopelijk brengen de foto’s raad. 

We hebben wederom gigantisch veel geluk gehad. Ik weet soms niet waaraan we dat verdienen. Niks liep mis, niks viel tegen. We hebben altijd het weer gehad dat we verkozen. Net op het goeie moment een wolkje of een verfrissende bui (wanneer we toch al binnen waren). Bijna altijd hoge temperaturen en blauwe hemels. We horen nu, dat het in Zion al een tijd serieus regent. Toen wij er waren was het de perfecte zomer. 
Alle verblijven waren exact wat we ervan verwacht hadden (bon, je kan tegenwoordig alles op het internet vinden, dus verrassingen zouden eigenlijk niet mogen voorkomen…). De auto heeft ons meer dan 5000km perfect gebracht waar we heen wilden. De sleutel die ik in de wagen liet liggen, een klein stommiteitje mijnentwege, was binnen anderhalf uur van de baan. 
We zijn beren tegengekomen, bizons en elanden. Allemaal redelijk gevaarlijke dieren. Van dichtbij genoeg om er fantastisch van te genieten, maar nooit te gevaarlijk. Geen verzwikte enkels, verbrande neuzen of welk fysiek ongemak dan ook. De woorden ‘stel je voor dat…’ kwamen geregeld over onze lippen, maar werden gelukkig nooit realiteit.

Beste lezers = familie, vrienden en collega’s:  ik heb jullie (en mezelf) nu lang genoeg bezig gehouden. Ook in België is er de voorbije weken veel gebeurd. We hebben intussen helaas een vriendin verloren, wanneer wij aan het genieten waren van onze vakantie. Ik wilde schrijven ‘in België ging het leven gewoon verder’, maar jullie begrijpen dat deze woorden deze keer écht niet op z’n plaats waren geweest. Het leven zit soms vol tegenstrijdigheden. We gaan je missen, lieve Patty!

Sommigen onder jullie hebben gewoon verder gewerkt, of hebben zelf reeds genoten van vakantiedagen. Voor ons zit het er nu op. We hebben een fantastische beleving gehad, maar we komen ook graag terug thuis. En thuis, dat is niet ons huis, maar dat zijn jullie allemaal. Het was een plezier en een genoegen om onze dagelijkse ervaringen met jullie te delen. We vonden jullie reacties heel leuk, dank je. 

Wie weet tot de volgende reis (niet die van volgend jaar), een volgende blog.

Groetjes en tot gauw,
Ingrid, Elise en Peter